Ἀρχίζει σήμερα, μὲ δυὸ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ διήγημα τοῦ Ἀλ. Παπαδιαμάντη “στὸ Χριστό, στὸ κάστρο” τὸ ἀφιέρωμά μας στὴν ἑορταστικὴ περίοδο τοῦ Δωδεκαημέρου, ποὺ ἀνοίγει μὲ τὴν ἑορτὴ τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁλοκληρώνεται μὲ τὰ Θεοφάνεια.

Ἡ συνεισφορὰ τῆς τέχνης

Τὰ κείμενα τοῦ ἀφιερώματος ἀναφέρονται στὴν καλλιτεχνικὴ διάσταση τῆς περιόδου. Μὲ ποιά μέσα, οἱ δημιουργοὶ ἐξέφρασαν τὰ συναισθήματα ποὺ τοὺς γεννοῦσε ἡ κάθεμιὰ ἑορτή; Μὲ ποιόν τρόπο οἱ καλλιτέχνες ἔδωσαν μορφὴ ἀκουστικὴ ἢ ὀπτικὴ στὰ θεολογικὰ μηνύματα; Καὶ ἀπὸ ποιούς δρόμους ἡ τέχνη φτάνει στὸν προορισμό της, νὰ ἰκανοποιήσῃ τὶς δημιουργικὲς ὁρμὲς τοῦ ἀνθρώπου, νὰ γίνῃ φορέας ἐπικοινωνίας καὶ μεταφορέας ἰδεῶν μὲ τὴ δική της “γραμματική”, σἂν ἄλλλη γλῶσσα, καὶ νὰ ζωντανεύῃ διαρκῶς τὰ νοήματα καὶ τὰ αἰσθήματα ποὺ προκαλοῦν στοὺς πιστοὺς οἱ μεγάλες χριστιανικὲς ἑορτὲς τῆς ἐποχῆς;

Ὁ Παπαδιαμάντης ὡς λογοτέχνης

Ὁ Παπαδιαμάντης, μὲ τὴν βαθειὰ γνώση τῆς γλώσσας μας (ἐδῶ ὑπεισέρχεται ἡ τεχνική), περιγράφει (ἐδῶ βρίσκομε τὸ ἐρέθισμα) ἀληθινὰ χριστουγεννιάτικες σκηνές (ἐννοῶ, ὄχι φαγοπότια μέχρι σκασμοῦ ἢ ξενύχτια μὲ “μουσικὲς” ἢ μπιχλιμπιδάκια τυλιγμένα μὲ χρυσόχαρτο, ποὺ καθόλου δὲ μᾶς θυμίζουν τί γιορτάζομε), μὲ ἀμίμητη λεπτότητα, κομψότητα καὶ ἀκρίβεια (ἐδῶ φθάσαμε στὸ καλλιτέχνημα). Ζυμωμένος μὲ Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλλάδα, ζωντανεύει μὲ τὴν πέννα του ὅ,τι ἔχει ζήση, μὲ τὴ γνώση ἐκ τῶν ἔσῳ, ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὴν ἐξοικείωση· τὴν ἴδια γνώση ποὺ ὑπάρχει καὶ μέσα μας γιὰ τὴν πίστη καὶ τὴ χώρα μας, ἴσως μόνο σκονισμένη καὶ ἀνήλιαγη ἀπὸ καιρό, μὰ πάντα ὑπαρκτή…

συνεχίζεται