Τὸ κείμενο τοῦτο γράφηκε μὲ βαθὺ σεβασμὸ γιὰ τὴν Κυριακὴ προσευχή ( τὸ “ Πάτερ ἡμῶν”), τὴν ὁποία ὅλοι ἔχομε στὰ χείλη καὶ στὸν νοῦ μας. Τὰ λόγια της μᾶς εἶναι οἰκεῖα, ἀπαγγέλονται καθημερινὰ σὲ Ναούς, σχολεῖα καὶ ἀλλοῦ. Ὅμως, ἀπὸ αἰτίες ποὺ δὲ θ’ ἀναφερθοῦν πρὸς τὸ παρόν, συχνὰ ἀκούγονται ἀλλοιωμένα ἀπὸ λάθη, παρατονισμοὺς καὶ κακὴ ἄρθρωση. Γι’ αὐτό, ἀκολούθως ἐπισημαίνονται τὰ πιὸ συνειθισμένα σφάλματα καὶ παρατίθενται οἱ διορθώσεις τους. Μικροὶ καὶ μεγάλοι σὲ ἡλικία, εὔκολα μποροῦν νὰ ἀπαγγείλουν σωστά, προσέχοντας στὴν ἀρχὴ ὁρισμένα ἁπλὰ πράγματα, δείχνοντας τὸν σεβασμό τους τόσο στὴν προσευχὴ ὅσο καὶ στὴν ἀπόδοση τοῦ λόγου.

Τὸ πνευματικὸ περιεχόμενο καὶ νόημα τῆς προσευχῆς αὐτῆς, ξεπερνᾷ τοὺς σκοποὺς τοῦ κειμένου. Γίνεται, ἁπλῶς, μιὰ σύντομη ὑπενθύμιση κανόνων τῆς ἀπαγγελίας καὶ μιὰ ἄμεση ἐφαρμογή τους, μὲ τὴν προσδοκία νὰ ὠφεληθῇ κάθε φιλομαθὴς καὶ κάθε πιστός.

Σφάλματα καὶ διορθώσεις

• Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς ( ὄχι “ὁ ΕΝ τοῖς οὐρανοῖς”, τὸ “ἐν” εἶναι ἄτονη λέξη. Οὔτε “ὁ ἐν ΤΟΙΣ … ”, παρ’ὅλο ποὺ τὸ “τοῖς” περισπᾶται, στὴν καθομιλουμένη προφορά μας δὲν τονίζομε τὰ ἄρθρα)
• ἁγιασθήτω (ξεχωριστὰ τὰ γράμματα -ια-, “ ἁ-γι-α-σθή-τω”, ὄχι “ ἁ-για-σθή-τω”)
• τὸ ὄνομά σου ( ξεχωριστὰ “τὸ ὄνομα”, ὄχι “ τὄνομα”)
• ὡς ἐν οὐρανῷ ( οὔτε “ΩΣ ἐν οὐρανῷ” , ἀφοῦ τὸ “ὡς” εἶναι ἄτονο, οὔτε “ ὡς τὸν οὐρανό”)
• δὸς ἡμῖν, σήμερον ( τὸ “δὸς” ἁπαλά, ὄχι τονισμένο μὲ ἔμφαση, ἐπίσης ὄχι “δώσε”)
• ἄφες ἡμῖν ( ὄχι “ἄφησε”, οὔτε “ἄσε”)
• τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν ( ὄχι “τὰ ὀφελήματα”, ἄλλη σημασία ἔχει ἡ λέξη ὀφελῶ καὶ ἄλλη ἡ λέξη ὀφείλω)
• ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν ( ὄχι “ ἀφίομεν”)
• καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ( τὸ “μὴ” ἁπαλά, καὶ ξεχωριστὰ ἀπὸ τὸ εἰσενέγκης)
• ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ( ξεχωριστὰ καὶ καθαρὰ τὰ γράμματα, ὄχι “ ἡμᾶςςςςς πειρασμόν”).

Σημεῖα στίξης καὶ ἐκφορὰ λόγου

Ὅπως εἶναι γραμμένη ἡ Κυριακὴ Προσευχὴ κατωτέρῳ, στὰ κόμματα γίνεται μιὰ μικρὴ καὶ στὶς ἄνῳ στιγμὲς μία μεγαλύτερη παύση. Διαχωρίζομε τὶς φράσεις μὲ βάση τὸ νόημά τους, κατὰ κανόνα κάνoμε τὶς μεγαλύτερες παύσεις ὅταν ὁλοκληρώνεται μία νοηματικὴ ἑνότητα. Στὰ κόμματα ἡ φωνὴ σταματᾷ, ἀλλὰ γιὰ πολὺ μικρὸ χρονικὸ διάστημα καὶ μὲ τὸνο ποὺ δείχνει πὼς δὲν τελείωσε ἡ φράση, νὰ ἀναμένωμε τὴ συνέχεια. Στὴν τελεία ὁ τόνος τῆς φωνῆς βαθαίνει, μᾶς ἀφήνει τὴν αἴσθηση “αὐτὸ ἦταν, τέλος”. Δὲν παίρνωμε ἀνάσα οὔτε κάνωμε παύση ὅπου νἆναι, στὴν τύχη. [Ἀπερίσκεπτα, σὲ κάποια ἐκκλησιαστικὰ βιβλία χρησιμοποιοῦνται κόμματα γιὰ νὰ δηλωθῇ ἡ ἀλλαγὴ στίχου, μὲ συνέπεια νὰ μπερδεύεται ὁποιος διαβάζῃ καὶ νὰ κάνῃ λάθος στὶς ἀναπνοὲς καὶ παύσεις, ἄρα καὶ στὴν ἀπόδοση τοῦ νοήματος.]

Πλῆρες κείμενο τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς

Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς· τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν· καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.
[Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.]