Τὰ ἔργα μας ὑπακοῦν στὰ ἀξιώματα τῆς τέχνης τους, χωρὶς νὰ ἐγκλωβίζωνται στὰ τεχνικὰ λάθη τὰ ὁποια παρεισέφρησαν μὲ τὴν πάροδο αἰώνων.
Μέλημα καὶ καθῆκον κάθε συνεργάτη μας δημιουργοῦ εἶναι, στὰ ἔργα του νὰ μὴν ἀλλοιώνῃ τὸν χαρακτῆρα, τὸ ὕφος τῆς τέχνης ποὺ ὑπηρετεῖ.
Ὁ σεβασμὸς σὲ κανόνες, ὅπως: ἡ χρήση καθορισμένων χρωμάτων, ἡ ἀπεικόνιση συγκεκριμένων ἀντικειμένων, ἡ ἐκτέλεση ἱδιαιτέρων μουσικῶν διαστημάτων καὶ φράσεων κ. ἄ., ἐξασφαλίζει τὴν αὐθεντικότητα καὶ συνέχεια τῆς τεχνικῆς καὶ ἀποδεικνύει τὴ γνώση τοῦ καλλιτέχνη.
Οἱ τεχνικὲς ἐπέζησαν καὶ ὕστερα ἀπὸ τὴν κατάλυση τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, ἀλλὰ δὲν ὑπῆρχε πλέον ἐπίσημος “φορέας”, “σχολή”, γιὰ νὰ τὶς ἐποπτεύῃ καὶ νὰ τὶς προστατεύῃ.
Ἔτσι, ἀργὰ καὶ σὲ μικρὸ ποσοστὸ, σὲ σχέση μὲ τὴν μακραίωνη πορεία τους, οἱ βυζαντινὲς τέχνες νοθεύτηκαν ἀπὸ στοιχεῖα ποὺ εἰσῆγαν ἢ παρήλλαξαν οἱ μεταβυζαντινοὶ θεράποντές τους, οἱ ὁποῖοι, μὲ ὅλη τὴν ἀγαθὴ προαίρεσή τους, σπάνια ἔφθαναν τὴν ὑψηλὴ κατάρτιση τῶν βυζαντινῶν ὁμοτέχνων τους.
Οἱ συνθῆκες ἐλευθερίας καὶ ἀνεμπόδιστης πρόσβασης στὴν γνώση, σήμερα, μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ διακρίνωμε αὐτὲς τὶς ἀλλοιώσεις καί, κατὰ τὸ δυνατόν, νὰ ἀπαλλάσσωμε τὶς δημιουργίες μας ἀπ’ αὐτές.
Στὰ ἐργαστήριά μας, ὅπου δημιουργοῦν ἐπαγγελματίες καλλιτέχνες μὲ βαθειὰ κατάρτιση καὶ πολύχρονη πεῖρα, ἐκτελοῦνται παραγγελίες γιὰ ἁγιογραφίες, ξυλόγλυπτα, παλαιογραφίες καὶ ψηφιακοὺς δίσκους (cd) βυζαντινῆς μουσικῆς.